کانون آموزش

انسان با ذهنیت ها ، باورها و نگرش هایش زندگی میکند نه با آگاهی هایش.

برای اینکه برخی از آگاهی ها در ذهن انسان به یک باور تبدیل شود زمان زیادی طول میکشد.

ایجاد باور زمان زیادی نیاز دارد (منظور از باور ایمان به غیب نیست!)

منظور از ایجاد باور این است که انسان یک آگاهی را بپزیرد و به اندازه ی ظرفیت آن آگاهی، خود و تمام آگاهی های قبل و نگاه به پدیده های مختلف را تحت تاثیر قرار بدهد.

ایجاد باور یک فرایند ذهنی و روحی است، نه یک فرایند اعتقادی!

یکی از دلایل سخت بودن این فرایند این است که انسان در برابر پذیرش آگاهی و درک آن و به دنبال آن تاثیر گذاشتن روی سایر آگاهی ها مقاومت میکند.

برای مثال مرگ یک آگاهی است ولی ما نمیخواهیم آن را بپذیریم. برای ما تبدیل به باور نشده است. لحظه ای که وارد بهشت میشویم خدا بعد از سلام از جاودانگی حرف میزند، پس از سلام میفرماید: " فدخلواها خالدون..." یعنی مرگ برای انسان مهم است.

تکامل یعنی اینکه انسان ذهنش را طوری آماده کند که اگر درباره ی چیزی به او تذکر دادند، هیچوقت فراموش نکند. این همان وضعیت ذهنی و روحی متعادل و متعالی است، اینکه به هر چیزی وزن لازم رابدهی، لوازم هر آگاهی را بپذیری، درست نگاه کنی. این یک موهبت الهی است. این یعنی بصیرت!

ابا عبدا... الحسین (ع) میفرمایند: " خدایا اشیاء عالم را آنچنان که هستند به من نشان بده" یعنی طوری باشم که در برابر حقایق عالم مقاومت نکنم، حتی حقایق تلخی مانند مرگ.

باید باور کنیم زندگی معنایی ندارد جز اینکه خدا مارا به چیزهایی علاقه مند میکند که یا آنها را به ما نمیدهد یا آنها را میدهد و میگیرد. و تو باید آنها را بدهی و قربانی کنی!

 این یک نگاه به زندگی است ، یک آگاهی است ولی انسان دیر باور میکند.

اینجاست که نیاز به ذکر پیدا میکنی، نیاز به یادآوری، نیاز به الگو!(تربیت ولایی)

ولیِ خدا خود به عنوان یک الگو، خودش تسهیل کننده ی این نگرش و باور است، قربانی برای خدا همواره جان نیست، گاهی انسان باید آبرو، اعتبار، آرزو، دوست داشتنی ها  و... خود را قربانی کند!

دریافت فایل صوتی